بر اطلس فیروزه گون

كودكانه

در شب سرد زمستاني

من چراغم را در آمد رفتن ِ همسايه‌ام افروختم در يک شب ِ تاريک

و شب ِ سرد ِ زمستان بود ،

باد می‌پيچيد با کاج ،

در ميان ِ کومه‌ها خاموش

گم شد او از من جدا زين جاده‌ی ِ باريک .

و هنوزم قصّه بر يادست

وين سخن آويزه‌ی ِ لب :

که می‌افروزد ؟ که می‌سوزد ؟

چه کسی اين قصّه را در دل می‌اندوزد ؟

نيما

معراج ناتمام من

برای فریده